Κι ας σηκώνεται «7» μέτρα στον αέρα...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Γνωρίζαμε για τον Κριστιάνο Ρονάλντο που μπροστά στη δική του επιτυχία, δεν υπολογίζει τίποτα. Αυτό, όταν μιλάμε για φιλοδοξία στον αθλητισμό, είναι θεμιτό όταν γίνεται μέσα στα όρια. Έστω είναι ανεκτό. Πλέον, υπάρχει και ο Κριστιάνο Ρονάλντο που δεν ενδιαφέρεται μόνο πώς θα νικήσει ο ίδιος, αλλά και πώς θα χάσει ο άλλος. Ακόμη και αν δεν είναι αντίπαλος. Το δεύτερο, ως αθλητική συμπεριφορά, δεν είναι ανεκτό...

Πριν λίγες ημέρες ο Πορτογάλος ήταν μάγκας. Όλος ο κόσμος, ούτε καν μόνο ο κόσμος του ποδοσφαίρου, μιλούσε για το γκολ με το ψαλιδάκι στην έδρα της Γιουβέντους. Μπήκαμε σε μια απίθανη διαδικασία σύγκρισης των καλύτερων γκολ όλων των εποχών. Στίψαμε τον εγκέφαλό μας να θυμηθούμε, μίλησε ο καθένας που κάπως, κάπου, κάποτε είχε σκοράρει με ψαλιδάκι.

Βρήκαμε video από γκολάρες σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Και τι δεν κάναμε, με λίγα λόγια. Ένα γκολ, όμως, δεν το κάνει όμορφο μόνο η εικόνα του. Αλλά το ομορφαίνει και αυτός που το πετυχαίνει. Όταν είναι ο Ρονάλντο, έχει άλλη αίγλη. Η μαγκιά του Πορτογάλου, όμως, δεν είναι ότι το έβαλε. Δεν είναι στην κίνηση. Δεν είναι στα μέτρα που το σώμα του σηκώθηκε από το έδαφος.

Η μαγκιά ήταν ότι το δοκίμασε. Από τη στιγμή που ο Ρονάλντο τόλμησε την κίνηση, πλέον για εκείνον δεν υπήρχε περιθώριο λάθους. Αν ο Σιαλμάς, λέω ένα παράδειγμα, δεν το έβαζε, κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Αν του Ζλάταν δεν τού είχε πετύχει, επίσης κανείς δεν θα θυμόταν τη φάση. Αν, όμως, ο Ρονάλντο... έτρωγε τα μούτρα του από τα δύο μέτρα, τότε ο ποδοσφαιρικός κόσμος θα είχε ασχοληθεί μαζί του σχεδόν όσο ασχολήθηκε όταν σκόραρε. Αλλά από την ανάποδη.

Η μαγκιά, λοιπόν, του Πορτογάλου ήταν ότι το τόλμησε. Δεν θα το κάνει πολλές φορές στην καριέρα του. Δεν του χρειάζεται. Αλλά όταν θα το κάνει, θα πρέπει να πετύχει! Όπως, όμως, ο σκόρερ ομορφαίνει ένα γκολ, έτσι και η κακή αθλητική συμπεριφορά είναι χειρότερη όταν προέρχεται από έναν Ρονάλντο...

Είναι ξεκάθαρο ότι η συμπεριφορά του μετά το γκολ - πέναλτι δεν είχε να κάνει γιατί ήθελε να μοιραστεί τη χαρά του με τους οπαδούς της ομάδας του. Αυτή τη φορά δεν είχε να κάνει ούτε με το γεγονός ότι εκείνος πέτυχε το γκολ της πρόκρισης. Δεν ήθελε, δηλαδή, να τονίσει τη νίκη του νίκη. Αυτή τη φορά ήθελε να τονίσει την ήττα των αντιπάλων.

Το ποδόσφαιρο , όχι τα όργανά του αλλά το ίδιο το ποδόσφαιρο, έχει κάνει ανεκτές όλες τις συμεριφορές στους πανηγυρισμούς, αλλά όχι εκείνες που απευθύνονται στους αντιπάλους. Αυτές δεν τις ανέχεται. Ειδικά όταν στους αντιπάλους βρίσκεται ένας Μπουφόν, που βλέπει την τεράστια καριέρα του να ολοκληρώνεται με μία κόκκινη κάρτα για ένα πέναλτι σαν αυτό, για το οποίο έκανε σαν τρελός ο Κριστιάνο.

Το ποδόσφαιρο κάτι τέτοια τα επιστρέφει. Πάντα. Ακόμη και αν είσαι από τους τύπους που τρέχουν πιο γρήγορα, που ντριμπλάρουν καλύτερα, που σουτάρουν καλύτερα, που κερδίζουν τίτλους με δικά τους γκολ ή που σηκώνονται 2,5 μέτρα από το έδαφος.

Όσο για το πέναλτι, η παράβαση κανονικά δεν "κοιτάζει" ούτε χρόνο, ούτε σκορ, ούτε τίποτα. Όταν υπάρχει, καταλογίζεται. Μόνο που εδώ η πρώτη κουβέντα που χρειάζεται να κάνουμε είναι αν πράγματι υπάρχει παράβαση. Οι "τρίτοι" της θπόθεσης, σαν κι εμένα ας πούμε, λένε πως δεν υπάρχει...